Recenzje "Zeszytu z aniołami"

 
Książka dla dziecka musi być szczególna, nietuzinkowa. Ma wręcz obowiązek wyróżniać się. Mieć to coś, dzięki czemu sprawi, że rodzic podejdzie do półki w księgarni, bibliotece i wybierze akurat tę, a nie inną pozycję dla swojej pociechy. „Zeszyt z aniołami” ma ten czar. To wyjątkowa lektura, dla wyjątkowych czytelników.
Debiut Moniki Madejek to przeurocza opowieść o trójce szkolnych przyjaciół (choć nie tylko). Kajetan, jako dziecko i przyszły nastolatek nazywany Kajtkiem, Adaś, który nie przepada za historią, ale wręcz przeciwnie za kuchnią mamy Kajtka oraz Beti, zdeklarowana chłopczyca. Nie znosi wszystkiego co dziewczęce, każe mówić do siebie Sławek, a jej hobby to nie lalki, tylko proce.
Przygodę z dziesięciolatkami poznajemy dzięki ich szkolnej pracy domowej. Nauczycielka poleciła im pisać dziennik, ale nie chodzi o prowadzenie bloga, czy otwarcie właściwego programu w komputerze i klikanie w qwerty, nie! Praca domowa ma polegać na zapisywaniu najprawdziwszych kartek, w najprawdziwszym zeszycie i najprawdziwszym długopisem. Tak jak robiło się to w czasie, gdy Internet, portale społecznościowe, blogowanie nie były tak popularne. Nasz bohater i narrator jednocześnie, Kajtek, zaczyna więc pisać dziennik. Dzień po dniu zapoznaje czytelnika ze swoim dziecięcym, aż ciśnie się na usta anielskim, światem. Światem, w którym zapewniam, nie brakuje poczucia humoru i niejednokrotnie uśmiech będzie Wam towarzyszył przez wiele stron powieści.
„Zeszyt z aniołami” to promocja ciepłej rodzinnej atmosfery, to zachęta do czytania książek, do wspólnego spędzania czasu, pomocy sąsiedzkiej i wreszcie nie mogę nie wspomnieć, to pyszna kuchnia dla smakoszy. Na końcu lektury znajdziemy przepisy, ale tylko te zatwierdzone przez Ediego, młodszego brata Kajtka. I tu zdradzę sekret, bowiem rodzeństwo ma cichą umowę: to właśnie Edi zawsze pierwszy próbuje dań przygotowanych przez mamę. Wracając do przepisów, chyba najbardziej przypadł mi do gustu ten na lemoniadę (pewnie dlatego, że wydaje się być najprostszy, co nie bez znaczenia jest dla kulinarnego beztalencia).
Dla kogo książka? Zdecydowanie dla dziesięciolatków. Zaryzykowałabym przedział od ośmiu do trzynastu lat, ale warto pozostawić margines błędu, ponieważ każde dziecko jest inne. Nie będzie się też nudził czytelnik dorosły, ani młodzież.
Bardzo szkoda, że wydawca zrezygnował z zamieszczenia na okładce lektury notki o autorze. Osobiście nim rozpocznę ”właściwe” czytanie, lubię zapoznać się z tekstem, który przybliży mi, choć w wielkim skrócie, twórcę trzymanego w ręku dzieła. W „Zeszycie z aniołami” tego mi zabrakło. Natomiast za plus niewątpliwie należy uznać twardą oprawę, grube, śnieżnobiałe kartki, a także wspaniałe ilustracje Ewy Beniak – Haremskiej, które strona po stronie towarzyszą czytelnikowi.
„Zeszyt z aniołami” to sympatyczna, zachwycająca historia. Książka do której warto wracać, dzięki której uśmiech zagości na Waszych twarzach, a co najważniejsze na twarzach waszych dzieci. Polecam serdecznie: anielska przygoda z „Zeszytem z aniołami”, a autorce gratuluję udanego debiutu.


Opowieść dla dzieci o losach Kajtka i jego sympatycznych przyjaciół : Adasia, Beti- „Sławka” i Anki. Pełen humoru opis ich perypetii splata się z ciepłymi relacjami rodzinnymi. Mama Kajtka prowadzi w gazecie rubrykę o gotowaniu, Tata Robert „ ważna osobistość” w miasteczku, jest zarówno listonoszem jak i agentem ubezpieczeniowym. Kajtek ma młodsze rodzeństwo: brata Ediego i roześmianą siostrę Kasię. Oczywiście nie można pominąć zwariowanej babci, która ma tysiąc pomysłów na minutę.
„Zeszyt z Aniołami” Moniki Madejek to rodzaj pamiętnika pisanego przez chłopca, który opisuje swoje przygody. Świat widzimy oczami Kajtka, który w charakterystyczny dla siebie sposób opisuje rzeczywistość, jaka go otacza, a robi to w sposób nie pozbawiony humoru oraz uroczych spostrzeżeń. Niemal każde zdanie wywołuje uśmiech nie tylko na twarzy dziecka ale także i dorosłego czytelnika.
Każdy najzwyczajniejszy dzień z życia Kajtka i jego przyjaciół przedstawiony jest jak najciekawsza przygoda. Wyprawy nad stawik, chodzenie do szkoły, pomoc przy pracach ogrodowych, skoki z dachu w stroju Batmana, wszystko staje się okazją do zabawy i umocnienia przyjaźni.
“Zeszyt z Aniołami” to świetna lektura nie tylko dla dziesięciolatków ale także dla starszych czytelników. Lekturę uprzyjemniają zabawne ilustracje autorstwa Ewy Beniak- Haremskiej.
Na pewno każdy młody czytelnik doceni tę rewelacyjną pozycję. Napisaną lekko, zgrabnie i zabawnie.
Książka podobała mi się niezmiernie: śmiałam się do łez, zachwycałam lekkim piórem autorki a także sposobem pokazania dziecięcej przyjaźni.
Polecam gorąco! 


Pisanie książek dla dzieci to niełatwa sztuka. Na dobry tytuł, po który dzieci będą sięgać wielokrotnie i z niecierpliwością czekać na kontynuację, składa się wiele czynników. Nie wystarczą dobry styl i przemyślana fabuła. Ważne jest także to, w jaki sposób historia trafi do dzieci i ich wyobraźni. Czy ich zaciekawi, rozbawi, czegoś nauczy. Ponadto, liczy się też jak książka wygląda i czy jest wygodna dla małych czytelników.
 „Zeszyt z aniołami” Moniki Madejek od razu zwraca uwagę swoją minimalistyczną, a jednocześnie niezwykle interesującą formą – kwadratowe, nie za grube wydanie, z czarno-białymi obrazkami w środku i zachęcającą okładką. Przypomina to trochę wzbogaconą serię o Mikołajku autorstwa Sempe i Goscinnego i po dłuższej lekturze porównania się mnożą.
„Zeszyt z aniołami”, podobnie jak „Mikołajek”, stanowi zabawną, opisywaną z perspektywy małego chłopca, serię różnych opowieści, których inspiracją są wydarzenia dnia codziennego.
Kajtek to dziesięcioletni uczeń szkoły podstawowej, który za namową nauczycielki postanawia założyć dziennik i opisywać w nim każdy dzień. Do swoich historii wciąga zarówno swoją rodzinę (tatę, który jest ważną osobistością, mamę, która lubi gotować, lecz nie zawsze jej to wychodzi, babcię – byłą tancerkę oraz młodsze rodzeństwo), jak i znajomych i panią ze szkoły. 
Pisanie go wciąga na tyle, że powstaje całkiem okazała książka. A w niej wiele zabawnych sytuacji, dziecięcych problemów i osobistych przemyśleń. Dzięki odpowiedniemu stylowi wypowiedzi, na który składają się nieskomplikowany język i krótkie zdania, można odnieść wrażenie, że czyta się prawdziwy dziennik dziesięcioletniego chłopca.
Podobnie jak w przypadku „Mikołajka”, „Zeszyt z aniołami” zaciekawi i rozbawi zarówno młodszych czytelników, jak i tych starszych, już dorosłych. Dzieci wciągną się w opisywane historie, zaś dorośli znajdą tu niuanse kierowane głównie do nich. Dzięki temu jest to dobra pozycja dla osób, które czytają wspólnie z dzieckiem.
Na końcu znajdują się też przepisy kulinarne. Każdy, kto chciałby wypróbować specjałów mamy Kajtka, może je zrobić samemu lub wspólnie z rodzicem. Zazwyczaj są to dania łatwe do przyrządzenia oraz opatrzone szczegółową instrukcją.
 „Zeszyt z aniołami” to pozycja, która powinna smakować każdemu, kto szuka dobrej literatury dziecięcej. Dobrze podanej, ładnie ozdobionej, a ponadto – co najważniejsze – przepełnionej treścią ciekawą i przystępną, którą chłonie się szybko i z żywym zainteresowaniem.
Julia Siegieńczuk


Mam na imię Kajtek. Tymczasem, bo gdy dorosnę, będę Kajetanem. Będę wtedy poważny i będę nosił okulary. Tak zaczyna swój dziennik pewien rezolutny dziesięciolatek. Dziennik nie byle jaki, ponieważ mający stać się w dość odległej z Kajtkowej perspektywy przyszłości - autobiografią Poczytnego Pisarza i Znanego Człowieka. Takiego, po którego książki ludzie będą stać w ogromnie długich kolejkach we wszystkich księgarniach w kraju, a może i na świecie! Taki plan ma główny bohater Zeszytu z Aniołami – debiutu książkowego Moniki Madejek.

Misja, która przyświeca przyszłemu Twórcy, powoduje, że bardzo sumiennie i pieczołowicie wywiązuje się on z zadania, spisując wszystkie swoje przygody i perypetie. Nawet te niezbyt chwalebne, choć z pewnym drżeniem, czy nie zaważą one na nieskazitelnej opinii Znanego Człowieka, którym zamierza się stać. Choć Kajtek i jego przyjaciele nie są złośliwymi łobuziakami, niestety (lub raczej „stety”), są normalnymi dziećmi, dlatego czasem przydarzają im się rzeczy, które ku ich własnemu zaskoczeniu przynoszą efekty dalekie od oczekiwanych, a dobre chęci nie zawsze przekładają się na takież efekty – czasem zupełnie niepotrzebnie odczytywane przez dorosłych jako objaw nieposłuszeństwa. Tymczasem dorośli przecież też potrafią nieźle narozrabiać. Oczywiście niechcący. Na przykład piekąc klops ze ścierką w środku (mama Kajtka), albo chcąc dokonać w życiu czegoś absolutnie szalonego - zatrudnić się w fabryce sznurowadeł (babcia).  

Zeszyt z Aniołami to powieść dla dzieci, ale… Właśnie, jest pewne „ale”, które wprawiło mnie prawdziwe zdumienie. Pewnie każdy teraz spodziewa się, że napiszę coś w rodzaju: Mimo że to książka dla młodszych (znacznie!) ode mnie czytelników, ubawiłam się setnie! Otóż nie, wcale tak nie napiszę (choć rzeczywiście tak było). W książce skierowanej do młodego czytelnika znalazłam coś, czego nie spotkałam w żadnej innej tego rodzaju - treści genderowe i mocno zaznaczony temat społeczno-kulturowej tożsamości płci. Naprawdę! W powieści Moniki Madejek mistrzem w strzelaniu z procy wcale nie musi być chłopiec, a wrażliwej duszy artysty i zdolności plastycznych wcale nie musi mieć dziewczynka. W dodatku dziewczynka ma też prawo nie chcieć zachowywać się, ubierać, ani nawet nazywać się jak dziewczynka, za to chłopiec ma prawo projektować i szyć dla koleżanek sukienki do przedstawienia teatralnego. W dodatku nikt nie zamierza im tego prawa odebrać i nie widzi w ich zachowaniu niczego niestosownego. Podobnie, jak nikt nie zamierza zabraniać babci Kajtka odrobiny szaleństwa, do którego przecież ma prawo, mimo swojego wieku. I to w Zeszycie z Aniołami jest najpiękniejsze.  

Co z tytułowymi Aniołami? Czy pojawiają się w powieści? Oczywiście, że tak. Nie tylko na zeszycie Kajtka i na ścianach restauracji pani Anieli, ale przede wszystkim między słowami napisanymi przez Autorkę i całkiem wprost – na fantastycznych ilustracjach autorstwa Ewy Beniak-Haremskiej. Anielski ślad można dostrzec również w relacjach między bohaterami – mieszkańcami maleńkiego miasteczka, w ich rozmowach, w zapachu potraw przygotowywanych przez mamę Kajtka prowadzącą rubrykę kulinarną dla lokalnej gazety. Wspaniałe jest również to, że niebiańskich wprost pyszności opisanych przez Autorkę możemy powąchać i posmakować nie tylko w naszej wyobraźni, ale również realnie, przygotowując je według przepisów umieszczonych na końcu tekstu. Efektownych i jednocześnie bardzo prostych. Myślę, że przygotowanie ich wspólnie z dziećmi już po lekturze książki może przynieść (oczywiście przede wszystkim tym ostatnim) sporo radości i satysfakcji. I wiem, co mówię, ponieważ już to sprawdziłam! Było pyszne… Podane przepisy zostały też dokładnie przetestowane przez samą Autorkę, a niektóre wręcz są jej pomysłu. Dowody można znaleźć w Kuchni Moniki: www.szufladakuchenna.blogspot.com. W tym również dowody na to, że nie przez przypadek Autorka obdarowała mamę Kajtka zamiłowaniem do gotowania i fotografowania przyrządzonych potraw. Chyłkiem przemyciła zapewne do książki sporo więcej z siebie. Inne swoje umiejętności ulokowała w postaci niespotykanie kreatywnego Adasia. Jakie? Podpowiedź można znaleźć na kolejnym blogu www.pokojzkominkiem.blogspot.com Natomiast jeśli chodzi o jej niewątpliwe umiejętności sprawnego radzenia sobie ze sztuką władania słowem, poznać je można dla odmiany na stronie www.miocentoangeli.blogspot.com.   

Debiutancka powieść Moniki Madejek trafiła w moje ręce absolutnym, zadziwiającym przypadkiem. Tak niezwykłym, że chyba zasługującym na osobną opowieść. Dzięki temu poznałam sympatycznych bohaterów, akcję osadzoną w małym, prowincjonalnym miasteczku, gdzie ludzie są sobie życzliwi, choć nie obywa się bez rys na ich charakterze. Wśród poruszanych tematów znalazły się między innymi kulinaria, rękodzieło, a nawet co nieco o wspomnianej filozofii gender. Poza tym autorka zdołała udowodnić, że jest pasjonatką w najszerszym znaczeniu tego słowa. Posiada ogromną pasję twórczą. Plastyczną, rękodzielniczą, kulinarną, oraz tę dla mnie najważniejszą - pasję pisania. To również brzmi całkiem znajomo. W dodatku trochę dużo tych zbieżności jak na zwykły przypadek. Za to wystarczająco, by poczuć, że Anioły naprawdę istnieją.
Renata Kosin


Jaki jest świat widziany oczyma dziesięciolatka? Debiutancka książka Moniki Madejek przeznaczona jest dla dzieci, jednak okazuje się, że z równym entuzjazmem czytają ją także rodzice.
„Zeszyt z aniołami” to bardzo starannie wydana pozycja: w twardych oprawach, ze świetnymi ilustracjami Ewy Beniak-Haremskiej, które budzą skojarzenia ze słynną serią o Mikołajku. Ascetyczna czarno-biała kreska rysowniczki doskonale oddaje charakter opowieści.
Książka w rzadko spotykanym formacie 200x190 cm przypomina swoją formą pamiętnik i jest to zabieg celowy - opowieść zapisana na jej kartach to po prostu rodzaj dziennika, który prowadzi dziesięcioletni Kajtek.
Oryginalny pomysł nauczycielki na zadanie domowe dla klasy Kajtka skłania chłopca do podjęcia wyzwania: musi przez dwa miesiące prowadzić pamiętnik, którego na koniec nikt poza nim nie przeczyta. Chłopiec początkowo jest zdziwiony zadaniem, ale szybko okazuje się, że pisanie bardzo go wciąga. Taką właśnie niezwykłą motywację wymyśliła autorka dla swojej głównej postaci, aby uprawdopodobnić prowadzenie staromodnego papierowego dziennika przez współczesnego chłopca, który ma sto pomysłów na sekundę i wszędzie jest go pełno. 
Kajtek jest dobrym obserwatorem i komentatorem otaczającej rzeczywistości, a swoje zapiski zamierza potraktować jako wstęp do przyszłej autobiografii dorosłego Kajetana.
Pierwszoosobowa narracja wydaje się momentami nieco zbyt dojrzała jak na dziesięciolatka, ale jednocześnie uczy młodych czytelników pięknego języka. Pamiętnik zawiera także dialogi, które w sposób naturalny czynią opowieść bardziej dynamiczną i lżejszą.
Chłopiec, w swoim zeszycie z aniołami na okładce, z wielkim zaangażowaniem i rozbrajającą szczerością opisuje codzienne przygody.
Towarzyszą mu zarówno przyjaciele jak i nieco szalona rodzinka. Wśród wielu bohaterów drugoplanowych na uwagę zasługują na przykład: dziewczynka o imieniu Beti, która jest typową chłopczycą i każe się nazywać Sławkiem; zwariowana babcia, która w młodości była tancerką, a teraz lubi popełniać różne szaleństwa (na przykład skakać ze spadochoronem) oraz mama Kajtka, prowadząca kulinarny kącik w lokalnej gazecie. 
Zagadnienia kulinarne, dość nietypowo jak na książkę dla dzieci, zajmują w tej publikacji dużo miejsca, co jest jednak umotywowane pasją mamy Kajtka:
Na prośbę babci mama przesyła jej swoje przepisy, a babcia je udomawia. Mówi, że są zbyt dietetyczne, przez co niezdrowe, bo niezgodne z mięsożernym pochodzeniem człowieka i potrzebą otulania się odpowiednią ilością tkanki tłuszczowej (...) 

Książka Moniki Madejek jest jednak niezwykła z innego powodu - w specyficzny sposób przypomina czasy PRLu. W życiu Kajtka i jego bliskich nie ma komputera czy telewizora, które dzisiaj służą do wychowywania dzieci. Chłopiec wraz z przyjaciółmi często bawi się na podwórku, mama Kajtka: Na co dzień uprawia kurzą profesję, jak mawia mój tata, czyli zajmuje się domem i nami (...), a przede wszystkim rodzina chłopca to ciepła, pełna szacunku i rozwijająca więzi uczuciowe wspólnota. Opisane przez bohatera przygody podkreślają wartość przyjaźni, rodziny, pomocy sąsiedzkiej, solidarności, szacunku dla starszych, wybaczania błędów i poświęcania mnóstwa uwagi wychowywaniu dzieci. To wszystko sprawia, że czas akcji, choć współczesny, budzi wyraźne skojarzenia z epoką, w której żyło się wolniej, spokojniej, a wartości rodzinne były ważniejsze niż markowe ciuchy, elektroniczne zabawki, kursy języka chińskiego dla przedszkolaków czy „jedzenie” z fast foodów.
Publikacja ta powinna się obowiązkowo znaleźć w biblioteczce nieco starszych dzieci (przedszkolaki mogą jeszcze nie pojąć wszystkich nauk płynących z tej historii), które, mimo iż mogłyby już same ją przeczytać, powinny zapoznać się z nią podczas wspólnego wieczornego czytania z rodzicami. Wtedy dopiero lektura tej książki ujawni całe pokłady swojego humoru oraz stanie się bodźcem do rozmów o tym, co w życiu człowieka, nawet tak młodego jak dziesięciolatek, jest ważne.
- Mogę? - Babcia wsunęła głowę do pokoju.
- Jasne, babciu - odpowiedziałem. - Ty zawsze.
- Wiesz, miałeś rację z tym kłamliwym artykułem. Ludzie zobaczyli, że można mieć pasję w każdym wieku i żyć tak, jak się chce (...)
Opowiedziałem jej o naszej pracy domowej. Była tym tak zachwycona, że nie musiałem jej namawiać, bo sama postanowiła pisać.
- Ale nie będę bazgrać po zeszycie - powiedziała. - Bloga sobie założę.
    

Pamiętacie serię kultowych książeczek o Mikołajku? Niejednokrotnie zazdrościłam Francuzom i bardzo chciałam żeby jakiś mądry Polak napisał taką fajną rzecz osadzoną w naszych realiach. Wszem i wobec ogłaszam, że znalazłam autorkę na miarę Gościnnego i Sempego! 

Monika Madejek napisała „Zeszyt z Aniołami”. Pamiętnik 10 letniego Kajtka, który jak sam twierdzi na wstępie, w przyszłości zostanie znanym pisarzem, a to, co teraz tworzy posłuży mu do napisania opasłej autobiografii – bardzo poczytnej zresztą, o czym Kajtek (w przyszłości Kajetan) jest święcie przekonany.
Co go skłoniło do tak mało męskiego przecież prowadzenia własnego pamiętnika? Oczywiście polonistka, która słynie z zadawania swoim uczniom nietypowych, bardzo interesujących, aczkolwiek pochłaniających wiele czasu prac domowych.  Tak to się właśnie zaczyna…

Kajtek rozpoczyna pisanie od przedstawienia siebie i swojej rodziny, która trzeba przyznać jest nadzwyczaj udana. Mama Ewa na co dzień uprawia kurzą profesję (jak twierdzi tato Kajtka), czyli zajmuje się domem i dziećmi. Pracuje także w lokalnej gazecie, w której prowadzi kącik kulinarny. Kajtek jak i reszta rodziny jest z tego faktu bardzo zadowolony, bo w domu zawsze jest coś dobrego do zjedzenia. Jedynym mankamentem jest to, że potrawy, które jedzą są zwykle zimne (mama musi porządnie sfotografować każde kulinarne dzieło, a to trochę trwa). Tato również pracuje na dwóch etatach – rano jest listonoszem, a po południu wskakuje w garnitur i zamienia się w prawdziwego agenta ubezpieczeniowego. Ludzie czekają na niego tylko o poranku, kiedy jest listonoszem, po południu zwykle miasteczko pustoszeje i dziwnym trafem nikogo nie ma w domu.

Kajtek ma też dwójkę rodzeństwa: młodszego brata Ediego, który jest wpatrzony w Kajtka jak w obrazek i uważa go za swój autorytet. Kajtkowi bardzo pasuje taka rola i ma nadzieję, że również Kasia, jego półtora roczna siostra w przyszłości również będzie brać przykład z brata.
Jest jeszcze babcia. Babcia jest wyśmienita! Zwariowana i pełna młodzieńczych pomysłów na siebie, które czasem tylko przynoszą opłakane skutki. Uwielbia codzienne pogaduchy z Kajtkiem przez telefon i jemu jednemu zwierza się ze swoich fanaberii (wyobraźcie sobie, że babcia pewnego dnia wpada nawet na pomysł pisania bloga).
Nie sposób zapomnieć o przyjaciołach Kajtka.  Adaś, jest zawsze tam gdzie Kajtek no i bądźmy szczerzy również tam gdzie gotuje mama Kajtka. Adaś uwielbia jeść i często się zdarza, że po szkole ląduje u przyjaciela na obiedzie. Drugim najlepszym przyjacielem jest Sławek. Sławek jest dziewczyną, zdeklarowaną chłopiarą i tak naprawdę ma na imię Beti.  Jej pasją są proce. Zna wszystkie ich modele, sposoby działania, zasięg i efekty użycia. Adaś i Kajtek czują się ze Sławkiem bezpieczni. Jest jeszcze Anka tzw. przyjaciółka z obowiązku. Ogólnie rzecz biorąc Kajtek nie koleguje się z dziewczynami, ale Anka jest siostrą Adasia i ciągle kręci się w pobliżu.

Opowiadać o tej książeczce można by wiele zaczynając od przepięknego wydania.  Twarda oprawa już nikogo nie dziwi i pewnie nie zachwyca, aczkolwiek ja przy książkach dla dzieci uznaję to za duży plus. Zeszyt z Aniołami wydany jest w mało powszechnym formacie 200x190, co moim zdaniem dodaje książce tylko uroku i rzeczywiście przywodzi na myśl gruby kajet do spisywania wspomnień.
Ilustracje do tej książki wykonała Ewa Beniak-Haremska i dla tej pani należą się ogromne brawa. W ilustracjach tych nie ma żadnego koloru. Jest tylko czarna kreska, która jednak pociągana dłonią pani Bieniak-Haremskiej nabiera takiego temperamentu i humoru, że trudno powstrzymać się od śmiechu spoglądając na każdy obrazek.  Mnie osobiście trochę kojarzą się z rysunkiem słynnego Sempego (Mikołajek) tylko twarze bohaterów mają nieco bardziej polskie rysy.

Co do samej treści, przyznaję, że już dawno nie czytałam książki dla starszych dzieci, która tak by mnie zachwyciła. Wspominam o dzieciach starszych, gdyż z reguły czytam literaturę przeznaczoną dla przedszkolaków. Wiecie, że nie mogę się doczekać, kiedy mój Tymek sięgnie po Zeszyt z Aniołami? Oczami wyobraźni widzę jak zaśmiewa się do łez i kiwa główką z powagą godną pierwszoklasisty.
Monika Madejka, jak już wspomniałam wcześniej stworzyła według mnie prawdziwą konkurencję dla Mikołajka. Doskonale potrafiła wczuć się w rolę małego chłopca, a do tego świetnie stylizować język, który jest bardzo naturalny i prawdziwy. Zupełnie, jak gdyby książkę napisał  Kajtek. Obserwujemy codzienny świat oczami nieco niesfornego dziesięciolatka, a wszystkie jego komentarze i dygresje doprowadzają czytelnika do potoku łez radości.
Zgadzam się więc z opinią pani Anieli: Ta książka powinna być na liście metod walki ze stresem.
Zeszyt z Aniołami po prostu trzeba przeczytać:
Trzeba pielęgnować w sobie dziecko – a książki to jeden z najlepszych i najmilszych sposobów. Polecam gorąco.


NIEZWYKŁY DZIENNIK NIEZWYKŁEGO CHŁOPCA.
"Zeszyt z aniołami" przywraca mi wiarę w to, że literatura skierowana do dzieci może zachwycić, zachęcić młodego czytelnika, odciągnąć go od komputera i telewizji, przekonać do tego, że warto czytać, iż ze słowem pisanym również możemy się świetnie bawić, śmiać, miło spędzić czas. Na pewno każdy rodzic, który podsunie swojemu potomkowi ten tytuł będzie zadowolony, a przyszły czytelnik szybko zrozumie, jaka to rewelacyjna książka i jeszcze podziękuje mamie czy tacie. Tego jestem pewna! Szczególnie teraz, gdy zbliżają się wakacje, uważam, że trzeba zaopatrzyć się w "Zeszyt z aniołami", ponieważ to powieść o prawdziwej rodzinie, z rzeczywistymi uczuciami, z prawdopodobnymi historiami, a wszystko napisane tak lekko i zabawnie, że aż się prosi o ciąg dalszy.
Nasz bohater, autor pamiętnika, to chłopiec dziesięcioletni zwany przez wszystkich Kajtkiem. Chodzi do czwartej klasy i zaczyna pisać, snuć swoją opowieść, ponieważ pani od polskiego zadała im taką nietypową pracę domową. Poznajemy całą rodzinę tego rezolutnego i spostrzegawczego ucznia szkoły podstawowej, jego przyjaciół równie ciekawych jak on sam, jego mamę, która potrafi ugotować przepyszne potrawy, choć czasem nie nadają się one do konsumpcji, jego szaloną babcię, tatę, który ma dwie lewe ręce, ale tylko podczas remontu, młodsze rodzeństwo, malutką Kasię i nieco starszego, sześcioletniego Ediego, który bywa pomysłowy i pomocny. Wszystkie postacie są świetnie nakreślone, barwne i interesujące, doskonale stworzone i przemyślane, dopracowane w każdym szczególe. I młodszy, i starszy czytelnik może tu znaleźć coś dla siebie.
Oczywiście pierwsze, co pomyślałam biorąc do ręki tę książkę, to naprawdę znakomicie wykonana okładka, ponieważ oprawa jest twarda, a ma to naprawdę niebagatelne znaczenie w przypadku powieści dla dzieci, wielokrotnie przeglądanych, dotykanych, kartkowanych, użytkowanych po prostu. Wiele wesołych ilustracji, jakie możemy znaleźć na stronach "Zeszytu z aniołami" również dodaje uroku tej historii, gdyż przyciągają one uwagę dziecka, powodują, że wyobraźnia naszej latorośli działa, w oparciu o rysunki właśnie i nie daje możliwości, by było nudno, by dziecko ziewało, nie słuchało czytania rodzica. Naturalnie jest to literatura bardziej dla starszego czytelnika, raczej nie dla przedszkolaka czy malucha, chyba, że czyta mu się to we fragmentach, wtedy może się i on zainteresować.
Byłam pewna, że się nie zawiodę, książka przeszła moje najśmielsze oczekiwania. To ciepła, pełna życzliwości opowieść o tym, jak ważne są relacje międzyludzkie. O tym, że trzeba się dzielić, myśleć o innych, być wrażliwym i dobrym człowiekiem. Niejednokrotnie powodowała u mnie wzruszenie i radość. Bardzo spodobał mi się jeden fragment, który postanowiłam tutaj przytoczyć, ponieważ i ja mogłabym się pod tymi słowami podpisać:

" -To pani czyta książki dla dzieci? - Adaś wyjął mi z ust pytanie.
   - Trzeba pielęgnować w sobie dziecko, kochani - z tajemniczym uśmiechem odpowiedziała pani Aniela - a książki to jeden z najlepszych i najmilszych sposobów." *
Bardzo dobrym pomysłem było według mnie dodanie przepisów kulinarnych, tych, z których nie tylko mama Kajtka wyczarowywała smaczne dania. Naleśniki ze szpinakiem sama robię i mogę zapewnić, że są wyśmienite, przepis na chleb pieczony przez babcię na pewno wypróbuję, jak również na drożdżówki z jagodami pani Litery i na biszkopt z rabarbarem.
Najważniejsze, co można dzięki tej książce zrozumieć, pojąć i czego się nauczyć, z czego możemy brać przykład to prawdziwie rodzinna, ciepła więź, jaka panuje w domu Kajtka. Nie ma tu ideałów, są wady i zalety, ale jest miłość i szacunek, dlatego cieszę się, że powstała taka powieść, jako przykład tego, jak ważna i istotna jest rodzina, wspólne posiłki, zrozumienie, rozmowa, przyjaciele, pomoc sąsiedzka, wybaczanie błędów. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie, coś odmiennego go przyciągnie, zainteresuje, na coś innego zwróci uwagę, ale jestem pewna, że nikt nie powie, iż czas spędzony z "Zeszytem z aniołami" to czas stracony. Nie ma takiej opcji. Polecam szczerze i całym sercem, nie pożałujecie.
Za ten uroczy, przezabawny tytuł dziękuję bardzo autorce i wydawnictwu Zysk i spółka. 


Zapewne wielu z Was w czasach szkoły podstawowej prowadziło dzienniki. I ja miałam swój kajet, w którym opisywałam przeróżne wydarzenia, zarówno te niecodzienne, jak i całkiem zwyczajne. Czytając debiutancką książkę Moniki Madejek co rusz miałam przed oczami swoje własne dzieciństwo i... właśnie ten stary dziennik, który leży zapomniany gdzieś w moim rodzinnym domu.

O swoich zapiskach wspomniałam nieprzypadkowo: główny bohater recenzowanej książki, dziesięcioletni Kajtek, również pisze dziennik. A wszystko zaczyna się od niezwykłego zadania domowego, które wymyśla nauczycielka języka polskiego. Chcąc przybliżyć uczniom definicję autobiografii, proponuje im... pisanie przed dwa miesiące własnych dzienników z założeniem, że kiedyś, w przyszłości, na jego podstawie napiszą autobiografie. 

Tego wszystkiego dowiadujemy się już od samego Kajtka, powieść ma bowiem właśnie formę dziennika. Na początku czwartoklasista postanawia napisać coś więcej o swojej rodzinie i przyjaciołach. Jego mama zajmuje się domem i dorabia prowadząc kącik kulinarny w lokalnym czasopiśmie. Dzięki temu mąż i dzieci mają okazję wypróbowywać wciąż nowe, niejednokrotnie naprawdę pyszne, ale... najczęściej zimne dania. I wcale nie chodzi tu o lody czy sernik na zimno. Tato do południa jest listonoszem i paraduje w pocztowym niebieskim uniformie, potem przebiera się w niebieski garnitur i nazywa się agentem ubezpieczeniowym. [1] Nasz dzielny kronikarz ma też dwójkę młodszego rodzeństwa: Ediego i Kasię. Częstym gościem w jego domu jest babcia. Pomimo tego, że mnie i ją dzieli mniej więcej jedno pokolenie, doskonale zrozumiałam jej potrzebę zrobienia czegoś szalonego, która pojawiła się po ukończeniu sześćdziesięciu pięciu lat. I ja miewam podobne myśli, pewnie z powodu zbliżających się wielkimi krokami trzydziestych urodzin. Ważną rolę w życiu Kajtka pełnią też jego przyjaciele: Beti, która każe do siebie zwracać się per Sławek oraz Adaś, któremu czasem towarzyszy starsza siostra Anka. Na kartach powieści pojawia się też sympatyczne starsze małżeństwo zwane Anielstwem oraz budząca mieszane uczucia sąsiadka, a zarazem znajoma mamy, pani Zosia.
Przyszły autor biografii nie próżnuje. Skrupulatnie notuje przebieg klasowych przygotowań do inscenizacji Kopciuszka, dzieli się planami związanymi ze zbliżającym się Dniem Matki, przygląda się temu, jak zakochanie Anki wpływa na... jej twarz (uśmiałam się przy tym do łez), komentuje zachowania babci czy też pani Zosia. Warto podkreślić, że opisywane wydarzenia i problemy mogą pojawić się praktycznie w każdej zwykłej polskiej rodzinie. Nie są to jakieś nieprawdopodobne i wydumane historie, a opowieści prosto z życia widziane z perspektywy dziecka. Sposób, w jaki opisane są poszczególne zdarzenia nie tylko budzi uśmiech na twarzy, ale bardzo często sprawia, że czytelnik śmieje się na cały głos, tak przynajmniej działo się w moim wypadku. Bardzo spodobał mi się też pomysł polegający na zamieszczeniu z tyłu książki kilkunastu przepisów. Koniecznie muszę wypróbować przepis na pieczeń rzymską bez ścierki. :-)
Stylizowanie treści książki na zapiski dziesięciolatka i narracja pierwszoosobowa wymagały od autorki nie tylko wyjątkowej umiejętności wczucia się w psychikę dziesięciolatka, ale również pisania w taki sposób, jak uczyniłby to uczeń szkoły podstawowej. I pani Monice doskonale to się udało! Czytając Zeszyt z aniołami naprawdę miałam wrażenie, że zapoznaję się z zapiskami dziesięcioletniego chłopca. Z tego wszystkiego nabrałam ochoty na przeczytanie swoich własnych notatek sprzed kilkunastu lat.
Na pochwałę zasługuje też jakość wydania powieści. Mamy tu ładnie zaprojektowaną twardą okładkę, dobrej jakości papier, czytelny krój pisma oraz brak błędów czy literówek. Nie mogłabym nie wspomnieć też o czarno białych ilustracjach autorstwa Ewy Beniak-Haremskiej, które - pomimo obecności na każdej stronie - nie dominują nad tekstem, a doskonale go uzupełniają.
Nie mogę się już doczekać chwili, w której Zeszyt z aniołami będę mogła przekazać mojej córce. Mam nadzieję, że za kilka lat będzie się bawić przy czytaniu zapisków Kajtka równie dobrze jak ja. A może sama zacznie prowadzić dziennik? Kto wie...
Przypis:
1. Monika Madejek, Zeszyt z aniołami, s. 10

Za możliwość zajrzenia do zapisków Kajtka oraz kilka godzin śmiechu i wzruszeń serdecznie dziękuję Monice Madejek, Wydawnictwu Zysk i S-ka oraz Renacie Kosin, która poleciła moją osobę Autorce.


„Trzeba pielęgnować w sobie dziecko (...), a książki to jeden z najlepszych i najmilszych sposobów” (str. 132) – mówi pani Aniela, połowa duetu Państwa Anielstwa. „Zeszyt z aniołami” Moniki Madejek jest świetnym pomysłem na przeniesienie się w czasy własnego dzieciństwa. Ale debiut literacki autorki jest również znakomitą rozrywką dla dorosłych. Ja się bardzo dobrze przy nim bawiłam.

10-letni Kajtek, w ramach nietypowej pracy domowej, zaczyna pisać dziennik. Ale nie myślcie sobie, że to będzie takie sobie zwykłe pisanie. O nie, ten pamiętnik będzie w przyszłości biografią dorosłego Kajetana, która stanie się bestsellerem tłumaczonym na języki obce. W życiu Kajtka dużo się dzieje, więc ma z czego robić notatki.

Mama chłopca prowadzi w lokalnej gazecie kącik kulinarny i ćwiczy na rodzinie cierpliwość, bo potrawy najpierw należy uwiecznić na zdjęciach. Tata pół dnia jest listonoszem, a drugie pół agentem ubezpieczeniowym. I to drugie pół jest gorsze, bo wtedy nikt tak na niego nie czeka, jak rano. Kajtek ma brata Ediego – to skrót od Edwarda, bo tak naprawdę ma on na imię Zygmunt. Jest jeszcze malutka Kasia, która dla wszystkich ma swój słodki uśmiech. Nie wolno także zapomnieć o Babci, która po urodzinach postanawia zrobić w swoim życiu coś szalonego.

Kajtek ma też dwójkę oddanych przyjaciół: Adasia, który już teraz jest artystą nie rozumianym, oraz Beti – „Zadeklarowaną Chłopiarę”, której obce jest wszystko, co „babskie”, łącznie z imieniem, jest więc dla przyjaciół Sławkiem. No i jest jeszcze Anka, siostra Adasia, która uwielbia czytać, zwłaszcza książki skierowane niekoniecznie do niej.

Nie mam wielkiego doświadczenia w opisywaniu książek dla dzieci, bo też i mało ich czytam. Ale nawet bez jakiejkolwiek praktyki i porównań, powiem Wam jedno: „Zeszyt z aniołami” jest świetny. Podczas czytania uśmiech nie schodził z mojej twarzy. Nie ma tutaj bohatera, który nie wzbudzałby sympatii, nawet lekko przemądrzała Ania jest mi bliska. Czytając zapowiedź, byłam przekonana, że moją ulubienicą będzie Babcia, ale tak nie jest. Zdecydowaną faworytką i postacią, która podbiła moje serce, jest Beti, czyli Sławek – albo na odwrót. Dziewczynka, której wszyscy się boją, przez co zapewnia swoim przyjaciołom poczucie bezpieczeństwa. Zna się na procach – jej komentarz przy wręczaniu Babci prezentu jest powalający, a i przebranie na bal przebierańców z okazji pikniku też jest wielce oryginalne. Zacytuję też przemyślenia Kajtka: „Czasem zastanawiam się, jaki będzie mąż Sławka i jakie będą jego obowiązki domowe. Bo że Sławek go do męskich spraw nie dopuści, to pewne. Z drugiej strony, jeśli Beti chce być Sławkiem, to na pewno jest na świecie jakiś Sławek, który marzy o zostaniu Beti. Grunt, by się kiedyś odnaleźli” (str. 93). Ja parsknęłam śmiechem, a musicie wiedzieć, że to nie jedyny komiczny opis; autorka ma rewelacyjne poczucie humoru, które bije z każdej strony.

Na pochwałę zasługuje także wydanie. Twarda oprawa, biały papier i ilustracje. To czarno-białe rysunki, ale stanowią doskonałe uzupełnienie treści i bardzo mi się podobają. Ciekawym pomysłem było też zamieszczenie kilku prostych – czyli dla mnie idealnych – przepisów kulinarnych, zaakceptowanych przez Ediego, dodajmy. Pomysł na zapiekankę warzywną mam w planach wykorzystać.

Książka Moniki Madejek w cudowny sposób pokazuje zwyczajną, ciepłą rodzinę w ich codzienności. Uświadamia też, jak ważna dla dzieci jest przyjaźń i jakim skarbem są najbliżsi, na których zawsze można liczyć. „Zeszyt z aniołami” polecam Wam niezależnie od tego, ile macie lat. Kajtek i jego rodzina na pewno przypadną Wam do gustu. A autorce chciałabym powiedzieć jedno: Moniko, proszę o więcej:)  

Za możliwość przeczytania dziękuję autorce, Monice Madejek oraz Wydawnictwu Zysk i S-ka.


Wiele dzieci (w tym moje własne) twierdzi, że nie lubi szkoły. Jeśli jednak podrążyć temat okazuje się, że sama szkoła jest w porządku, bo zawsze dzieje się tam coś ciekawego, a niechęć uczniów budzi konieczność siedzenia na lekcjach i odrabianie zadań domowych...
Takie też zdanie na temat szkoły ma dziesięcioletni Kajtek, bohater powieści "Zeszyt z aniołami", która to książka jest debiutem pisarskim Moniki Madejek.
Kajtek jest uczniem czwartej klasy, ma dwójkę młodszego rodzeństwa, troje najbliższych przyjaciół, zapracowanych rodziców i babcię, która choć mieszka w innym mieście to ma ogromny wpływ na całą rodzinę. 

Historia rozpoczyna się w poniedziałek 18 kwietnia, kiedy to wychowawczyni a zarazem nauczycielka języka polskiego zadaje klasie Kajtka nietypowe zadanie - otóż uczniowie mają prowadzić przez dwa miesiące dziennik i opisywać w nim szczerze własne przeżycia i przemyślenia. Jako, że jest to niezwykle intymna tematyka pani nie będzie sprawdzać co napisali, a na koniec roku uczniowie sami ocenią swoją pracę.
I tak oto możemy śledzić dzień po dniu kronikę dwóch miesięcy z życia Kajtka, jego rodziny i przyjaciół. A jest o czym pisać... 
Po pierwsze babcia, która kończy właśnie 65 lat postanawia zrobić coś szalonego. Jeszcze nie wie co to będzie, ale cała rodzina z drżeniem serca oczekuje co wymyśli starsza pani. Po drugie klasa Kajtka przygotowuje inscenizację "Kopciuszka" na Dzień Matki i im bliżej daty premiery tym atmosfera robi się coraz bardziej nerwowa. Po trzecie mama, która prowadzi kącik kulinarny w lokalnej gazecie, ma trochę kłopotów w pracy i dzieciaki starają się jej jakoś pomóc. To tylko kilka problemów, którymi żyje Kajtek i jego bliscy w ciągu tych dwóch miesięcy ale jest jeszcze kilka innych mniej lub bardziej ważnych spraw, tak, że materiału do dziennika jest całkiem sporo.

Kajtek i jego przyjaciele to zwyczajne dzieciaki - raczej grzeczne, choć miewają czasem zwariowane pomysły. Ale powiedzcie sami, nigdy nie korciło was aby polatać na miotle jak Harry Potter? A może zdarzyło się zrobić coś, co wydawało się dobrym uczynkiem, a w końcu okazało się totalną klapą? I przyznajcie uczciwie, nie byliście ciekawi jak działa gaśnica proszkowa? No właśnie, każdy z nas ma na sumieniu przynajmniej kilka takich nie do końca przemyślanych postępków...

Książka pisana jest o dzieciach i dla dzieci, ale bardzo ważni są w niej również dorośli - rodzina Kajtka, sąsiedzi, pani wychowawczyni. To bardzo zróżnicowane grono, raczej miłe, chociaż zdarzają się wyjątki. To ważne, bo często się zdarza, że autorzy książek dla dzieci idealizują dorosłych, którzy mają stanowić niedościgły wzór dla młodego pokolenia. Tymczasem dziecko to niezwykle krytyczny obserwator świata i takiż czytelnik, więc pisząc dla takiego odbiorcy trzeba jak najbliżej trzymać się rzeczywistości. Oczywiście należy negatywnemu bohaterowi dać szansę na poprawę, ale nie wolno wmawiać dziecku, że wszyscy dorośli to wzory do naśladowania.
Osobnym tematem jest babcia Kajtka - była tancerka, od lat na emeryturze postanawia coś zrobić z własnym życiem. Jak to zwykle bywa najlepiej dogaduje się z wnukiem i to jego pierwszego wprowadza w swoje plany, a dopiero w dalszej kolejności informuje o swoich pomysłach córkę i zięcia. Babcia jest nieco apodyktyczna, trochę samolubna, jeśli trzeba to przebiegła, ale w krytycznych chwilach rodzina może na nią liczyć.

Powieść Moniki Madejek to ciepła, pełna humoru historia dla dzieci w wieku 10-12 lat, aczkolwiek ja czytałam ją z ośmiolatkiem i obydwoje świetnie się przy niej bawiliśmy. Miejmy nadzieję, że jeszcze kiedyś będziemy mogli przeczytać kolejne książki tej autorki.
 

Mam szczęście do udanych i wartościowych lektur dziecięcych. W ostatnim miesiącu całkiem sporo udało się nam przeczytać. Zaczęliśmy od Nudzimisiów, potem zapoznaliśmy się z szalonym Elfem, a teraz przyszedł czas na "Zeszyt z aniołami".

Trochę mnie zwiódł tytuł, powiem szczerze, bo spodziewałam się dosłownej opowieści o aniołach. Przeczytałam opis z okładki, który zaprzeczał temu całkowicie i sama nie wiedząc już czego oczekiwać, wzięłam książkę pod pachę i zaproponowałam dzieciakom na wieczorne czytanie.

"Zeszyt z aniołami" to pamiętnik pisany przez dziesięcioletniego Kajtka.  W ramach zadania domowego, cała klasa dostaje taką nietypową misję. Początkowo chłopiec martwi się, że nie będzie miał o czym pisać, w swoim notatniku, ozdobionym anielskimi wizerunkami, ale oczywiście martwi się zupełnie niepotrzebnie, bowiem codzienność Kajtka, jego rodziny i przyjaciół jest tak barwna, że zapisków w pamiętniku będzie aż nadto.

Kajtek jest sympatycznym dzieckiem, bardzo pomocnym i koleżeńskim. Zdarzają mu się oczywiście słabsze momenty, kiedy coś zbroi, albo zepsuje, ale wiadomo, nikt nie jest doskonały.
Z taką grupą przyjaciół i szaloną rodzinką, jaką ma nasz bohater, przygód będzie co nie miara i nawet pozornie zwyczajny dzień stanie się wyjątkowy.

Rodzinka Kajtka składa się z następujących osobistości:
Mama, której wielką pasją jest gotowanie i prowadzi swoją kulinarną rubrykę w czasopiśmie dla pań. Dzięki Mamie w pamiętniku znajdą się opisy wspaniałych dań i pysznych zakąsek, wraz z przepisami.
Tata, trochę szalony, pracujący na dwie zmiany, ale zawsze znajdujący czas dla swojej rodzinki. Dostarczy domownikom niebywałych emocji w trakcie remontu mieszkania i zawsze wie, jak pocieszyć smutasa.
Edi - młodszy brat, dla którego Kajtek jest wielkim autorytetem i niedoścignionym wzorem. Wpadnie na niesamowity pomysł, związany z urodzinami Mamy.
Kasia - młodsza siostra, która swoim urzekającym uśmiechem rozbraja każdego.
Babcia, chociaż wiekowa,ciągle młoda duchem, wpada na niekonwencjonalne pomysły i zaraża wszystkich domowników pozytywną energią.

Kajtek ma tez grupę wiernych przyjaciół: Adasia, wielkiego amatora Maminych potraw, Beti, dziewczynkę, która jest Zadeklarowaną Chłopiarą i każe na siebie mówić Sławek, oraz Ankę, która jest mądra, oczytana i ... trochę odosobniona w tym towarzystwie.

Wraz z bliskimi, Kajtek stawia czoło codzienności. Sporo się w jego życiu dzieje, bowiem trzeba ogarnąć obowiązki szkolne, przygotować się do przedstawienia z okazji Dnia Mamy, pomóc sąsiadce w ogrodzie, otoczyć opieką młodsze rodzeństwo, wziąć udział w przygotowaniu pikniku. Każda, nawet pozornie prosta czynność może zmienić się w niesamowitą przygodę, kiedy spędza się czas z przyjaciółmi i życzliwymi osobami. Nie ma czas na nudę, a przy okazji można się czegoś pożytecznego nauczyć lub pomóc komuś w potrzebie.

Wspaniała to książeczka, przekazująca życiową mądrość, wskazująca na wartość rodziny i uświadamiająca, że warto być dobrym, uczynnym i koleżeńskim. Kolejna książka łącząca przyjemne z pożytecznym, czyli taka, jakie lubię najbardziej.

Jako że moje dzieci podejmują wszelkie książkowe tematy i do "Zeszytu z aniołami" podeszli bardzo entuzjastycznie. Po wspólnej lekturze, stwierdzam jednak, że moje skrzaty są trochę za małe, żeby dokładnie wgryźć się w prezentowaną historię. Po prostu nie rozumieją jeszcze wszystkich tematów szkolnych, opisywanych w książeczce i przygód przeżywanych przez Kajtka.
Najlepszą grupą docelową książki będą dzieciaki w wieku szkolnym. Dla nich opisywane problemy i wydarzenia będą najbardziej aktualne, a młodzi czytelnicy będą mogli się z nimi utożsamić.
Zatem odkładam "Zeszyt z aniołami" na górną półkę w mojej biblioteczce, gdzie będzie spokojnie czekał, aż moje dzieci do niego dorosną.

Za możliwość zapoznania się z książką dziękuję Autorce, którą serdecznie pozdrawiam :)



Monika Madejek zadebiutowała na polskim rynku pozycją „Zeszyt z aniołami”, wydaną w 2013 roku przez Zysk i S-ka.

Książka opowiada o losach Kajtka. Kajtek wie, że jak dorośnie będzie Kajetanem, ale na razie jest dzieckiem i w ogóle się tym nie martwi. Chodzi do szkoły, ma troje przyjaciół i dwójkę rodzeństwa. Jego tata jest listonoszem i agentem ubezpieczeniowym, a mama zajmuje się wychowaniem maleńkiej Kasi i gotowaniem. Pewnego dnia Kajtek dostaje dziwną pracę domową – ma przez dwa miesiące prowadzić dziennik, którego pani i tak nie sprawdzi! Kusi go jednak wizja napisania w przyszłości autobiografii, dlatego z chęcią opisuje swoje przygody. A tych ma całe mnóstwo! Oczywiście w większości towarzyszą mu przyjaciele – Adaś, jego siostra Anka i Beti, która jest typową chłopczycą i każe do siebie mówić Sławek. Kajtek lubi spędzać z nimi czas, dlatego często jedzą razem obiady, albo wybierają się na spacery. Odwiedzają nawet babcię chłopca, ale ta nie ma dla nich czasu… Za to mama Kajtka zdaje się mieć nie trójkę, a szóstkę pociech w domu. Dzieci urządzają przedstawienie na Dzień Matki, a także potajemną zbiórkę pieniędzy na aparat dla ukochanej mamy. Zarabiają pieniądze u zaprzyjaźnionego małżeństwa, pomagając w pracach w ogrodzie. Dodatkowo mają wiele pomysłów, jak urozmaicić sobie czas.

Książka jest pisana w formie dziennika. Narracja jest pierwszoosobowa, pojawiają się też dialogi. Kajtek to uważny obserwator, który zachowuje jednak cechy dziecka. Nie zawsze wie, co zrobił źle, nie rozumie też niektórych spraw dorosłych. Mimo wszystko jak na swój wiek jest bardzo dojrzały. Rzadko mówi o swoich uczuciach i emocjach, ale bardzo dobrze opisuje wszystko, co dzieje się wokół. Jest przy tym szczery i zabawny. To bardzo dobrze wykreowana postać. 

Głównym tematem jest oczywiście życie Kajtka. Są tu jednak też wątki poboczne, na które warto zwrócić uwagę. Bardzo silnie zarysowuje się aspekt kulinarny – do tego stopnia, że w książce nie tylko pojawiają się liczne opisy i historie gotowania, ale też przepisy. Dodatkowym motywem, który mi osobiście bardzo przypadł do gustu, jest temat starości. Babcia Kajtka to niezła osóbka, a i pani Aniela jej dorównuje. No i piękny wątek przyjaźni, w tym przyjaźni damsko-męskiej. Nie można też zapominać o relacjach rodzinnych, które tu są wręcz niesamowicie uwydatnione!

Formułując dalsze zachwyty, muszę wspomnieć o ilustracjach Ewy Beniak-Haremskiej. To czarno-białe rysunki, dopasowane do tematu ze strony, niby proste, ale cieszą oko. Początkowo myślałam, że brak koloru będzie minusem, pod koniec książki zrozumiałam, że byłam w błędzie. Rysunki są śliczne i zabawne.
Plusem na pewno jest temat. Drugim, który muszę przyznać, jest forma – dziennik to super pomysł. Mały minus za nieco zbyt dorosłego narratora. I kolejny za wpadkę z datą – 2 maja dzieci poszły do szkoły… Nie jestem przekonana, czy to moja niewiedza, czy może błąd autorki, ale wydaje mi się, że weekend majowy zazwyczaj wlicza w siebie 2.05.

Książka podobała mi się niesamowicie. Śmiałam się, dziwiłam, zachwycałam… Niestety, widać, że autorka wychowała się w innych czasach (bardzo podobnych do moich!), bo dzieci w książce nie przesiadują przed komputerem, ale biegają po podwórku, same z siebie pomagają dorosłym, są życzliwe i nie kantują w szkole! Zachwycające i nieco wyidealizowane, ale podoba mi się to.

Komu mogę polecić książkę? Na pewno rodzicom, którzy szukają lektury dla pociech. Starsi też znajdą tu coś dla siebie – humor i nostalgię za dzieciństwem. Pozycja bardzo dobra, zachęcam.

Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Zysk i S-KA


Pozornie książka dla dzieci, taki nasz rodzimy Mikołajek. Kajtek, dziesięciolatek opisuje kilka miesięcy z życia swojej rodziny. Bardzo ciekawe jest pokazanie przez autorkę postrzeganie świata przez małego chłopca. Świetnie napisana, przepełniona humorem powieść. Jednak to co w niej jest najistotniejsze, to zmuszenie czytelnika do refleksji nad przeżywanymi dniami. Bo one nie są takie same, jak często nam się wydaje. W każdym dniu coś ważnego się dzieje, coś co ma wpływ na dalszy bieg wydarzeń i jeszcze coś chyba najważniejszego. Ta powieść pozwala nam przypomnieć każdemu z nas i odkryć na nowo w sobie dziecko, tę ciekawość świata, otwartość, empatię. Cudowna lektura. Gorąco polecam wszystkim. Dzieci znajdą tu zabawne przygody, a dorośli dużo więcej. Gorąco namawiam. Przeczytajcie.

Książka opowiada o losach dziesięcioletniego Kajtka. Chłopiec mieszka z rodzicami i dwójką rodzeństwa, do tego ma trójkę przyjaciół i zwariowaną babcię. Pewnego dnia Kajtek dostaje nietypową pracę domową - ma przez dwa miesiące prowadzić dziennik. Dziesięciolatek podchodzi do swojego zadania z ogromnym entuzjazmem, gdyż w przyszłości ma zamiar wydać własna autobiografię. Właśnie dlatego chłopiec bardzo skrupulatnie opisuje każdą swoją przygodę. A nie jest ich mało! Oczywiście, we wszystkie śmieszne incydenty zamieszani są przyjaciele Kajtka. 

Adaś - ogromny fan wyśmienitej kuchni mamy chłopca - zawsze jest tam, gdzie można dostać coś smakowitego. Sławek, o którym warto wspomnieć, że jest dziewczyną i naprawdę ma na imię Beti. Jednak Beti jest zadeklarowaną "chłopiarą" i woli być nazywana Sławek. Zostaje jeszcze Anka, którą Kajtek nazywa „przyjaciółką z obowiązku”, gdyż jest starszą siostrą Adasia. 
Ale najbardziej zwariowana i niepowtarzalna jest babcia, pełna wigoru i energii postanawia zaszaleć!

Co wymyśli nieprzewidywalna babcia?
Jakie przygody spotkają przyjaciół?

Autorka w sposób bardzo zabawny i ciekawy przedstawiła losy chłopca, jego rodziny i znajomych. Cały utwór został napisany w formie dziennika. Monika Madejek tak dobrała język i styl pisania, że czytelnik ma wrażenie jakby naprawdę czytał dziennik napisany przez dziesięciolatka. Autorka dużą wagę przywiązuje do aspektu kulinarnego. Na końcu książki autorka umieściła przepisy mamy Kajtka na różne potrawy. Warto również zwrócić uwagę na fantastyczne wydanie utworu. Gruba i kolorowa okładka oraz liczne ilustracje, autorstwa Ewy Beniak-Haremskiej, sprawiają, że lektura staje się jeszcze przyjemniejsza.

Polecam „Zeszyt z aniołami” wszystkim, którzy uwielbiają przygody Mikołajka. Obydwie pozycje są do siebie podobne pod niektórymi względami i gwarantuję, że wszystkim fanom Mikołajka przypadnie do gustu książka Moniki Madejek.

Poznajcie dziesięcioletniego Kajetana, dla przyjaciół (czyli i dla Was) Kajtka. Ten, jak sam o sobie lubi mówić, już prawie nastolatek ma bardzo sympatyczną rodzinkę. Jego tata Robert jest listonoszem, który po rozniesieniu wszystkich listów zmienia się w agenta ubezpieczeniowego. Mama Ewa jest redaktorem rubryki z przepisami kulinarnymi w lokalnej gazecie. Dzięki temu rodzina i przyjaciele Kajtka mają mnóstwo okazji do wypróbowania nowych potraw. Niestety, czasami muszą je jeść na zimno, bo mama dużo czasu spędza na robieniu zdjęć gotowych dań (może dlatego, że jej aparat jest już zupełnie stary). Ale komu by to przeszkadzało! Kajtek ma młodszego brata Zygmunta Edwarda, zwanego Edim i całkiem małą siostrzyczkę Kasię. Ma też nieco zwariowaną babcię, która jest już na emeryturze i ma mnóstwo czasu, niezupełnie wolnego, bowiem zapełnia go przeróżnymi dziwnymi kursami (na przykład spadochroniarstwa) albo pracami (przez jakiś czas była nawet portierem w fabryce sznurowadeł). Kajtek uwielbia do niej wydzwaniać i dzielić się z nią wiadomościami z życia rodziny i szkoły. Opowiada też o wyczynach swoich przyjaciół: Adasia i Beti (która, choć jest stuprocentową dziewczyną, zachowuje się jak chłopak i każe do siebie mówić Sławek:)).„Zeszyt z aniołami” zaczyna się 18 kwietnia. To właśnie wtedy pani Litera, nauczycielka języka polskiego, zadaje klasie Kajtka nietypowe zadanie. Dzieciaki mają dzień po dniu prowadzić dziennik i zapisywać w nim ciekawe, zabawne, straszne i pouczające przygody, jakie się im przytrafiły. I to właśnie z dziennika Kajtka dowiemy się o tym, jak Adaś i jego starsza siostra Ania urządzili zawody w lataniu (efekt: połamane ręce!), jak Anka się zakochała i zaczęła poprawiać swoją urodę różnymi dziwnymi maseczkami (efekt: „ufarbowana” buzia Ani po maseczce z czarnych jagód). Jak Kajtek, Adaś i Edi wybrali się do babci, którą tymczasem pochłonął Internet i przez cały weekend czatowała z panem Stefanem (efekt: cała trójka przez kilka dni pochłaniała płatki na mleku i nie musiała się myć przed snem, bo nie miał ich kto sprawdzić). Jak cała klasa wystawiała przedstawienie o Kopciuszku, w którym Sławek zagrała oczywiście królewicza (efekt: podczas próby Kajtek „spróbował” odpalić gaśnicę. Udało mu się...). Jak Kajtek, Edi, Kasia, a później również Adaś i Sławek zaczęli swoją pierwszą w życiu pracę – pomoc w ogrodowych zajęciach u pani Anieli i pana Zygmunta, właścicieli „Gospody pod Aniołem” (efekt: zarobione pieniążki chłopcy „wymienili” na przepiękny prezent dla mamy na Dzień Matki, fenomenalny, nowoczesny aparat fotograficzny! Obiad już nigdy nie będzie zimny! Hurra!).
Kochani, mogłabym jeszcze długo opowiadać wam o niezwykle zabawnych przygodach Kajtka i jego najbliższych, opisanych w „Zeszycie z aniołami”, ale myślę, że będzie najlepiej, gdy sami o nich przeczytacie. Gwarantuję, że nie będziecie żałować, ale ostrzegam – od śmiechu może rozboleć Was brzuch. Choć z drugiej strony taki śmiejący masaż mięśni może być dobrym lekarstwem na świąteczny nadmiar smakołyków! 

Parę słów dla dorosłych: Książka Moniki Madejek „Zeszyt z aniołami” to doskonała lektura, pokazująca dzień po dniu, kilka miesięcy z życia dziesięciolatka. Opisując zwyczajne wydarzenia z życia Kajtka, jego przyjaciół i jego rodziny autorka przemyca w treści pochwałę empatii, wyczulenia na cudze problemy (na przykładzie kłopotów w pracy redakcyjnej mamy Kajtka), życzliwości i gotowości niesienia pomocy innym (pomoc w pracach ogrodowych u właścicieli „Gospody pod Aniołem”, przeznaczenie zarobionych pieniędzy na prezent dla mamy). Tę sympatyczną opowieść, napisaną bardzo starannie pięknym literackim językiem, czyta się doskonale dzięki podziałowi na krótkie, „jednodniowe” odcinki tekstu. Dodatkowym atutem książki są świetne ilustracje Ewy Beniak-Haremskiej. Polecamy.

Recenzja na Portalu Książki są ważne 

Czytając “Zeszyt z aniołami” nie mogłam się pozbyć wrażenia, że to książka o dzieciach z kosmosu. Nie oglądają telewizji, nie grają w komputerowe gierki (babcia gra...), nie mają komórek... Mają za to przyjaciół i przygody. Staroświecka historia? Nie, raczej uniwersalna opowieść o tym, co w świecie dzieci ponadczasowe.

Monika Madejek napisała powieść dla dziewięcio-, dziesięcio-, jedenastolatków. Kiedy się przegląda półki księgarń, nie ma na nich wielu współczesnych polskich książek dla czytelników w tym wieku. Jest za to sporo przekładów zagranicznych bestsellerów. Cenny wydał mi się więc fakt, że wydawnictwo Zysk i S-ka postanowiło dopieścić tę grupę wiekową i postawiło na polską autorkę.
Książka ma formę pamiętnika. Pisze go na polecenie nauczycielki Kajtek, chłopak ze zdrowym dystansem do świata. Jest najstarszym synem w wielodzietnej (2+3) rodzinie. Dzień po dniu opisuje swoich rodziców, przyjaciół, nauczycieli, sąsiadów. Akcja dzieje się gdzieś obok nas, nie wiadomo gdzie. Może to być tuż za rogiem. Dziś, wczoraj, pięć lat temu – nieważne.
Ważna jest za to ciepła, kochająca się rodzina Kajtka (choć babcia jest nieco postrzelona). Dzieci, które chcą pomagać w domu i które na rodzinne obiady ściągają przyjaciół. Ba, w ogóle mają przyjaciół i dbają o nich. A ci przyjaciele to cała galeria osobowości: dziewczyna, która chce być chłopcem, chłopak, który chce być sławny, zaczytana w książkach starsza koleżanka ze skłonnością do kosmetycznych eksperymentów. Każdy z nas miał takich przyjaciół.
Zaczęłam czytać “Zeszyt…” z uśmiechem rozbawienia, ale po kilkudziesięciu stronach byłam nieco… zdziwiona. Po pierwsze, tytuł jest nieco mylący. Po drugie, brakowało mi prawdziwego czarnego charakteru (jedyny negatywny bohater jest właściwie tylko nieco przyszarzały). Po trzecie, nie mogłam się pozbyć wrażenia, że to książka o dzieciach z kosmosu! Bo one, na niebiosa, nie oglądają telewizji, nie grają w komputerowe gierki (babcia gra), nie mają komórek. Z takimi dziećmi bawiłam się w dzieciństwie. Kiedy już opanowałam zdziwienie, doszłam do wniosku, że książka wcale nie jest przez to niewspółczesna. Nazwałabym ją raczej uniwersalną, pozbawioną całej marketingowo-popkulturowej warstwy, która tak często jest dziś uwypuklana w książkach dla dzieci. To jest siła książki Moniki Madejek.
Proste, czarno-białe ilustracje Ewy Bieniak-Haremskiej są zabawne, lekkie i niosą tę samą “oldskulowość”, która wyłazi spomiędzy kartek Kajtkowego pamiętnika. Format książki (zbliżony do kwadratu, w twardej oprawie) sprawia, że Zeszyt z aniołami rzeczywiście przypomina dzienniczek.
Książka Madejek jest napisana bardzo sprawnie, potoczystym językiem. Jest w niej miejsce na ironię, ale i na skrzący się, ciepły humor. Powieść ma w sobie echo książek, które czytałam jako mała dziewczynka – Bahdaja, Niziurskiego, Ożogowskiej.
Warto takie książki podsuwać dzieciom. Pokazują, jak wzmacniać przyjaźń, jak rozmawiać w kochającej się rodzinie, jak robić bliskim drobne przyjemności – z niczego, bez okazji. Zeszyt z aniołami to na pewno propozycja dla dzieci, które już dość sprawnie czytają (mój pięciolatek nie rozumiał wszystkich smaczków i dowcipów), ale i rodzice będą się świetnie bawić przy lekturze. Książka Moniki Madejek może być punktem spotkania dla dwóch, a może i trzech pokoleń czytelników.

  

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz